هنرمندان

سعید جلالی در عین حال به پرسش هایی درباره ی تاثیرگذاری «آوای باران» بر فرهنگ مردم، ضعف های این مجموعه و خط قرمزهایی که در این سریال با آن روبه رو بودند پاسخ گفت و این نکته را یادآور شد که متاسفانه بخشی از واقعیت های کودکان کار، قابل پرداختن در تلویزیون نیست.

تکدی گری؛ ایده شروع «آوای باران»
نویسنده ی «آوای باران» گفت: پرداختن به بچه های کار و تکدی گری، ایده ی شروع «آوای باران» بود اما هر سوژه ای به خودی خود قابلیت پرداختن و قصه پردازی ندارد. شما دیده اید یکسری کارهایی که به بچه های کار و بچه های خیابان پرداخته اند اما هیچ کدام دیده نشده اند و یا مردم آن ها را حس نکرده اند؛ در حالی که آنچه لازمه ی این هست که مردم قصه را حس کنند و همراه آن بیایند، حضور قصه ها در کنار یک قصه ملودرام اجتماعی خوب و تأثیرگذار است.

سعید جلالی در عین حال گفت: ما باید قصه تکدی گری و بچه های کار را در «آوای باران» در دل یک ملودرام اجتماعی، در دو قصه موازی می گنجاندیم تا مردم هم قصه اجتماعی ما را ببینند و هم با شخصیت ها و کاراکترهای آن همذات پنداری کنند. هم قصه دختری را ببینند که پدرش از او دور افتاده است و در کنار آن با یک پدیده ای مواجه می شوند که با کاراکتر همذات پنداری می کند به دلیل آنکه در موقعیت و شرایط کودکان کار و خیابانی قرار گرفته است. مخاطبان چنین موقعیت هایی همراهی می کنند.

«آوای باران» پایان غافلگیرانه دارد
او اشاره کرد: در حال حاضر خیلی ها معتقدند می توان انتهای سریال «آوای باران» را حدس زد اما من به جرأت به شما می گویم این سریال را نمی توان حدس زد. این کار پایانی کاملا متفاوت نسبت به سریال های قبلی اش دارد و اگر دقت کرده باشید سریال «زمانه» و یا «دلنوازان» پایان بندی های مشخص داشتند، اما «آوای باران» پایانی کاملا متفاوت از سریال های قبلی دارد. برای پایان این مجموعه نیز وقت زیادی گذاشته ایم و سعی کرده ایم به یک نتیجه گیری قابل باورپذیر و در عین حال دلچسب برای مردم ایران برسیم.

جلالی با اشاره به اینکه بیننده ایرانی پایان تلخ را اصلا دوست ندارد، تصریح کرد: مخاطب، پایان خیلی شیرین را هم دوست ندارد. از طرفی پایانی که انتها هم نداشته باشد را دوست ندارد. بیننده دوست دارد در پایان سریال نتیجه ببیند. اگر این گونه نباشد تمام زحماتی که در طول سریال کشیده می شود به فنا می رود در نتیجه یک نتیجه گیری مثبت از قصه می کنیم در عین حال که پایان این سریال غافلگیرکننده است.

در مورد «آوای باران» بی انصافی می شود
این نویسنده درخصوص برخی نقدها درخصوص این سریال مبنی بر ناسزا گفتن و فحش از زبان کاراکترها، اظهار کرد: درست است در این مجموعه تندصحبتی می شود، اما هیچ گاه بددهنی به معنای فحش نیست. اگر قشر گداها در سر چهارراه ها را ببینید، متوجه می شوید که چطور با هم صحبت می کنند و با چه الفاظی همدیگر را صدا می زنند. ما که نمی توانیم از این الفاظ استفاده کنیم. اما اگر قرار نبود لحن تندی به آن ها بدهیم و بی ادب نباشند اولین سوالی که همین منتقدان می پرسیدند این بود که این سریال اصلا شبیه به جامعه نیست. ما سعی کرده ایم شبیه به جامعه و واقعیت پیش برویم، اگر غیر از این بود مردم با این سریال ارتباط نمی گرفتند.

بازی الهام چرخنده تأثیرگذار بود
جلالی در بخش دیگری از گفت وگوی خود به چینش بازیگران این مجموعه اشاره کرد که رضایت بخش بوده است و توضیح داد: اتفاقی که در این کار افتاد حضور الهام چرخنده در این مجموعه بود. حضور این بازیگر به دلیل قابلیت های بازیگری اش بود که از قبل می شناختیم و خیلی آگاهانه او را انتخاب کردیم. او از پس نقشش خیلی خوب برآمد و شاید یکی از بخش های گیرایی قصه ما و جذب مخاطب غیر از قصه، بازی الهام چرخنده بود که تأثیرگذار بود. در کنار آن سام درخشانی پارتنر خوبی شد و او نیز ایفای نقش متفاوتی نسبت به کاراکترهای قبلی اش داشت.

ریسک انتخاب بازیگران بسیار بالا بود
نویسنده «آوای باران» در این مجموعه از ریسک انتخاب بازیگران گفت که بسیار بالا بود و توضیح داد: این ریسک به این علت بود که قصه ما در دو مقطع تاریخی پیش می رفت. جلالی در بخش دیگری از گفت وگوی خود به بخشی از ضعف هایی که در این مجموعه وجود داشته است اشاره کرد و گفت: درست است منکر ضعف های «آوای باران» نیستیم. در طراحی صحنه، گریم و بخش هایی از تصاویر در فصل اول نیز ضعف هایی وجود داشت اما کلیت کار خوب بود.

این نویسنده درخصوص انتخاب بازیگران جوان برای مجموعه «آوای باران»، توضیح داد: در انتخاب این بازیگران ریسک بزرگی داشتیم به جهت اینکه 80 درصد از آن ها اولین کارهایشان را تجربه می کردند. حتی آزاده زارع که در نقش باران هنرنمایی می کند، تجربه زیادی در تلویزیون و سینما نداشت اما با وجود اینکه نقش های آن ها بسیار پیچیده بود، به خوبی توانستند بیننده را با خودشان همراه کنند و در نتیجه می توان گفت کلیت انتخاب بازیگران خوب بوده است اما می توانست بهتر از این هم باشد.

«آوای باران» چه خط قرمزی داشت؟
او در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینکه آیا فیلم نامه این سریال با خط قرمز مواجه شد به دلیل اینکه به کودکان کار می پردازد؟ گفت: به جرأت می گویم در این چند سالی که کار می کنم، «آوای باران» اولین فیلمنامه ای بود که ما در آن هیچ خط قرمزی نداشتیم یعنی اساسا تلویزیون و به ویژه مدیر شبکه سه سیما، همکاری های لازم را با ما داشته اند. هیچ دخل و تصرفی بر روی فیلمنامه صورت نگرفت و هیچ اذیتی نشدیم با وجود اینکه بخش هایی از این سریال کاملا خط قرمز بود.

نویسنده «آوای باران» افزود: خوشحال هستم که تلویزیون در پرداختن به بچه های کار به ما اعتماد کرد و نتیجه اعتمادش را در آمار بالای بیننده می توان دانست. از طرفی به دلیل اینکه شاخ و برگ این سریال را نزدند و به کار کمک کردند باعث شد که بیننده ی خود را داشته باشد و مردم پس از مدت ها پای تلویزیون بنشینند و کار خودمان را ببینند. از این بابت خوشحالیم که خط قرمزی نبود و ما خیلی راحت کارمان را انجام دادیم.

مگر انگ هندی بودن بد است؟
نویسنده سریال «آوای باران» درخصوص خط قصه این سریال که برخی منتقدان آن را مشابه فیلم های هندی دانسته اند، اظهار کرد: آیا پرداختن به قصه های هندی بد است. اگر بد است و سینمای هند و سینمای ضعیفی است پس چرا در تمام دنیا فیلم هایشان را می فروشند. حتی کشوری مثل آلمان تلویزیونی اختصاصی مربوط به سینمای هند دارد. سوال اینجاست چرا اینقدر سینمای هند پویاست و سالی چندین هزار فیلم می سازد و همه فیلم هایشان هم می فروشد؟ بنابراین این انگ، شبیه آن است که یک زمانی می گفتند فلان فیلم، «فیلم فارسی» است. حال این سینمای هند هم انگ جدیدی است که منتقدان می زنند در حالی که اطلاعاتی درخصوص سینمای دنیا ندارند و فقط یک چیزی را به عنوان تقلید یاد گرفتند و تکرار می کنند.

حرف پایانی نویسنده «آوای باران»
سعید جلالی درخصوص تیپ قصه «آوای باران» به یک نکته اشاره کرد و گفت: اگر ما تیپ قصه هایی مثل «آوای باران» را در نظر بگیریم خیلی از قصه های کلاسیک و معتبر دنیا از جمله چارلز دیکنز، بینوایان، سیندرلا، آرزوهای بزرگ و اولیور تویست و ... همه قصه هندی می شوند. در حالی که قصه «آوای باران» نیز حول این ماجراها ساخته شد. کسانی که انگ فیلم هندی را می زنند بهتر است یک بار آثار ادبی دنیا را بخوانند و آن موقع متوجه می شوند که ادبیات نمایشی دنیا همه شبیه به هم است. با این تفاوت که یکی را در سینمای هند می سازند، یکی را در هالیوود و دیگری را هم در ایران. اما مهم، درست حرف زدن است و نوشتن قصه ای که مخاطب را پای تلویزیون بنشاند و آن را با قصه همراهی کند.